वात्सल्यसिंधु

लावण्यखणी राणी, कुरंगनयना नारी

मितभाषी राजकन्या, वात्सल्यसिंधु भारी

दावुनी बोट तिजला, करती कुचाळ खोक

रूपगर्विता घमेंडी, म्हणती हसून लोक

टोचोनी जो तो बोले, देती उगाच दोष

गिळूनी जनांचे दंश, शमवी मनीचा त्वेष

ललनेस दुःख भारी, सांगेल कुणा कैसी

वरिता कठोर भासे, अंतरी साय जैसी

एकेदिनी परंतु, ऐकोनी आर्त टाहो

तोडोनी बंध सारे, तत्क्षणी घेई घावो

उचलूनी अर्भकास, भाळास भाळ लावी

व्याकुळ भूके बाळ, नयनांत तिच्या पाही

कवळूनी तान्हुल्यास, धरिले कुशीत जेव्हा

भळभळा स्तन्य वाहे, माय मातृकेचे तेव्हा

स्त्रवला ऊरात पान्हा, निजला पिऊनी कान्हा

विसरून पार गेली, पाळण्यात तिचा तान्हा

समजुन मूढ गेले, सौष्ठव कवडीमोल

रूप-बोल सारे फोल, वात्सल्य बहुमोल

सुरेश शिरोडकर >>>

 ४ जून, २००९