गोदाबाईचा दिनक्रम

रामपारी तांबड फुटलं कोंबडा आरवला
आणि गोदेचा दिनक्रम सुरु झाला

गोदेच्या जागण्याने कपिलाही उठली
अनं हंबरुन वासराला बोलाऊ लागली

गोठयात पाडसाला लुचवून आणलं
आणि लोटाभर दूध सवे काढून आणलं

डोकं चुलित घालून नळी फू-फू फुंकली
आणि थपाथपा चार भाक-या भाजल्या

कर्र-कर्र रहाटासंगे चार दुडी ओढल्या
बिगी-बिगी तुळशिला दोन फेर्‍या काढल्या

चाय न्ह्यारी करून धनी गेलं शेताकड़ं
तेव्हा कुठं बघीतलं आपल्याही तान्ह्याकड़ं

लेकिला उठवुन शाळेकड़ं धाडली
आणि मुसळ घेवून धान्याशी भांडली

थकून भागून जरा कुठं पडली
तर मेल्या कुत्र्यांनी बोंब मारली

कुठून एक सर बरसत आली रिमझीम
आणि परसात कापडं झाली ओलीचींब

जळली मेली लाकडं कधी सरली
आता कापड़ं वाळायां शेणींची पाळी ऊरली

पोरगी आली शाळेतून चार पाढे शिकून
कवतिक त्याचं केलं आपलंच अज्ञान झाकून

रात्री उष्टे-खरकट, भांडी-कुंडी झाली
मग ओवीसंगे जात्यावर साद घाली

रात्री कुठे धरतरीवर पडाया गेली
तर मागील दारी कुठे खुडूक झाली

दिवली घेऊन खूराड्यात पाह्यलं
अरेरे... कोल्ह्याने कोंबड नागवलं

सकाळ झाली ऊगवत किरणांनी न्हाली
पण गोदाबाईला जागच नाही आली

आकाशी कु-हाड कोल्ह्याच्या दाती
कोणाचं उठंण कोणाच्या हाती

सुरेश शिरोडकर >>>

8 March, 2008

समजू नको अशी पायाची ही दासी

अरे अरे कवी राजा गर्व नको करु
अभिमानी बनुन असा अढी नको धरु
तुच माझा प्राणसखा तुच माझा तारु
अविचारी बनुनीया दूर नको सारु

अरे जीवनात मी आले तुझ्या
अनं कवी लागले नांवात तूझ्या
मग कविता पहिली की कवी आधी
अशा या खुळचटाच्या का रे नादी?

तुच लावलिस मला नादे
नव्हती लागली तूझ्या मागे
मग नसेल माझ्यात रस
तर तुझा अहंकार घेऊन बस

पटत कसे नाही तुला समजावु कीती
तोडू नको अशी ही जुळलेली नाती
कवी आणी कवितेचे नाते अंग-संग
जो माझ्यात दंग मीही त्याच्या संग

नाही मी एकपति की नाही पतिव्रता
माझ्या मागे आहे हजारोंचा जथा
नसेल तूला गरज तर खूशाल जा परत
मीही नाही बसणार विरहाने झुरत

आयुष्यात आले कीती अनं गेले कीती
गणती त्याची ठेवायची माझी नाही नीती
नसेल मला बाजारभाव मला नाही हाव
पण माझे भांडवल करून खाऊ नकोस भाव

असेन मी बाजारु मला त्याची लाज नाही
आहेच मी विकावू मला त्याची तमा नाही
पण समजू नको अशी पायाची ही दासी
जरी अडकली तुझ्या लेखणीच्या घसी


- सुरेश
Feb. 11, 2008

गारगोटीला लोटू नका

'
'
'

या संसाररूपी महासागरात

हिरे-मोती, गारगोटीचाहि साठा आहे

त्यातून अचूक रत्न वेचण्याचा

तुमचा आमचा वाटा आहे

.

हिरे-मोती वेचण्यात

सगळ्यांचाच कल असतो

हाच तर शंख-शींपले अनं
गारगोटीचा छल असतो

'

हिरे-मोती वेचताना

गारगोटया लोटू नका

मुल्यवान नाही म्हणून

पायदळी तुडवू नका

मूठभर हिरे घेउनी

समाधानी का रे होता?

ओंजळ भरा काटोकाट

घ्या भरीस गारगोट

हिरे-मोती जतन करणे

हा तर तुमचा ह्क्क्च आहे

पण गारगोटीला हिरा बनवणे

हिच तर खरी कला आहे

.

गारगोटीला हिरा बनवणे

शक्य नसल्यास बनवु नका

पण दगड-धोंडा समजुन

मातीमोल करू नका

.

या अथांग महासागरात

कलाकारांची काय कमी आहे?

मग अशा गरगोटयांनाही

हिरा बनण्याची हमी आहे

'

सुरेश >>>
Dec. 13, 2007

विक्रमादीत्याची व्यथा

विरांची ही विराट नगरी
शुरांची ही रणभूमी

जिथे तयांची गातात किर्ती

तिथे जन्मली एक लहान मूर्ती

रणांगणी या चेंडूफळीच्या
ठिकर्‍या उडवुनी गोलंदाजांच्या
विक्रम करणार्‍या या विक्रमादित्यालाच

सोसावा लागतो आज टिकेचा मारा

खेळला तर म्हणतात त्यात काय विशेष
नाहीतर करतात टिकेचा अभिषेक
मारावं शतक तर म्हणतात स्वार्थी
नाहीतर पाडतात धारातिर्थी

चेहरा त्याचा पाहूनी गोंडस
मियाँ म्हणाला बाटली दया तोंडात
पण हाणताच षटकार कादिरला
क्रिकेटविश्व हादरला

मूठमाती देऊनी स्वतःच्या पित्याला
गेला रणांगणात पुनः लढायला
पण म्हणतात कसे खूळचटपटू
मिळतात नोटा म्हणून लढतो बेटा

डॉनही वदले बोलावूनी घरा
माझ्यासम हाच खरा
पण महाभागांच्या अकलेचा तोरा
याच्यापेक्षा धोबी बरा

शारजात होता प्रसंग बाका
त्यात आला वादळाचा धोका
पण जिद्दीने लढला खंदाविर
नाही रोखू शकले कांगारुंचे तीर

मँच फिक्सिंग घडले त्याच्याच काळात

पण कधी नाही गोवला बुकींच्या गळात
गर्वाने खेळला देशासाठी सदा
नाही आणली देशहितावर गदा

गुरूजीनीही सोडला फूसका बाण
आता नाही ऊरला त्याच्यात राम
पण गुरूजी झाले वनवासी

अन त्यानेच गाळला खरा घाम

एकच कर्ण नी एकच अर्जुन
एक भिष्म अन एक अभिमन्यू

युगामागुनी युगे गेली
नाही जन्मले दुसरे अजुन

मग...

ध्यानी ठेवा हो अज्ञान्यांनो
इतिहासाची ही परंपरा
झाले बहु होतील बहु
परंतु या सम हाच खरा

याच्या सम हाच खरा...

सुरेश >>>>

Dec. 2, 2007