विक्रमादीत्याची व्यथा

विरांची ही विराट नगरी
शुरांची ही रणभूमी

जिथे तयांची गातात किर्ती

तिथे जन्मली एक लहान मूर्ती

रणांगणी या चेंडूफळीच्या
ठिकर्‍या उडवुनी गोलंदाजांच्या
विक्रम करणार्‍या या विक्रमादित्यालाच

सोसावा लागतो आज टिकेचा मारा

खेळला तर म्हणतात त्यात काय विशेष
नाहीतर करतात टिकेचा अभिषेक
मारावं शतक तर म्हणतात स्वार्थी
नाहीतर पाडतात धारातिर्थी

चेहरा त्याचा पाहूनी गोंडस
मियाँ म्हणाला बाटली दया तोंडात
पण हाणताच षटकार कादिरला
क्रिकेटविश्व हादरला

मूठमाती देऊनी स्वतःच्या पित्याला
गेला रणांगणात पुनः लढायला
पण म्हणतात कसे खूळचटपटू
मिळतात नोटा म्हणून लढतो बेटा

डॉनही वदले बोलावूनी घरा
माझ्यासम हाच खरा
पण महाभागांच्या अकलेचा तोरा
याच्यापेक्षा धोबी बरा

शारजात होता प्रसंग बाका
त्यात आला वादळाचा धोका
पण जिद्दीने लढला खंदाविर
नाही रोखू शकले कांगारुंचे तीर

मँच फिक्सिंग घडले त्याच्याच काळात

पण कधी नाही गोवला बुकींच्या गळात
गर्वाने खेळला देशासाठी सदा
नाही आणली देशहितावर गदा

गुरूजीनीही सोडला फूसका बाण
आता नाही ऊरला त्याच्यात राम
पण गुरूजी झाले वनवासी

अन त्यानेच गाळला खरा घाम

एकच कर्ण नी एकच अर्जुन
एक भिष्म अन एक अभिमन्यू

युगामागुनी युगे गेली
नाही जन्मले दुसरे अजुन

मग...

ध्यानी ठेवा हो अज्ञान्यांनो
इतिहासाची ही परंपरा
झाले बहु होतील बहु
परंतु या सम हाच खरा

याच्या सम हाच खरा...

सुरेश >>>>

Dec. 2, 2007