हृदयात चांदण्यांचे
दवबिंदू साठलेले
नव्हते मुळीच तेव्हा
आभाळ फाटलेले
मनी साठवून आशा
जग हिंडण्यास गेलो
या सांजवेळी का मी
पडक्या घरात आलो
कमवून मोल होतो
गमवून फोल झालो
मी कालचा कूबेर
ओसाड गावी आलो
सय अंतरात होती
प्रित बंधनात होती
तट तोडूनिया सारे
ढळली कशी ही नाती?
छत अंबरी ऊडाले
डोहात हेलकावे
सांगा मुक्या मनाने
आता किती सहावे
भेगाळले भिताड
शेवाळले छताड
दुभंगल्या मनाचे
सांधु कितेक छेद
वाडयास नाही वासे
वारुळ भग्न भासे
गांधील झोंबताना
घेवू कसे उसासे
ऊरी आर्त घाव आहे
कंठात कंप आहे
माझेच कर्मगीत
हा कोण गात आहे?
सुरेश शिरोडकर >>>
२ ऑक्टोबर २००८
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा