जीर्ण वटवृक्ष

जीर्ण वडाचे एक झाड ते,
गतस्मृतीना स्मरते आहे
अजूनी सोसू किती उन्हाळे,
विवंचनेने मरते आहे

हिरवळ होती वसंती जेव्हा,
राहुटी थव्यांची होती तेव्हा
आता शिशीरी, पाने घळती,
घरटी सोडूनी रावे उडती

पोळत होता, ग्रिष्म तरूंना,
छाया दिधली वाटसरूंना
पिकली पाने, तळ पातेरा,
पांथस्तांना वाटा तेरा

पारंब्याही शिणल्या आता
वसुंधराही दुरावलेली
उन्मळणेही नाही माथी...
वटवाघूळे स्थिरावलेली

अस्तित्वाच्या सीमेवरती
तुफानाची वाट पाहते
जळुन राख होण्यासाठी
धरित्रीची शेज मागते

सुरेश शिरोडकर >>>
१० ऑक्टोबर २००८